Corona Zombies składa się z trzech segmentów. Jeden to mordobicie w klubie ze striptizem Tough Titty, drugi to walka komandosów z zombie w dżungli, a trzeci to dramat Barbie (Cody Renee Cameron), dziewczyny nieprzygotowanej do domowej izolacji. To dobrze pomyślany podział, bo można pokazać skutki epidemii w różnych skalach, od sytuacji jednej osoby w zamknięciu do działań grupy szturmowej na otwartej przestrzeni.
CORONA ZOMBIES, czyli janusze kina w natarciu
SCANNERS II: NOWY PORZĄDEK. Głowa wybucha, ale nie z wrażenia
David Cronenberg mawia, że nie wraca do swoich filmów i nie myśli o nich, kręcąc kolejne. Po Skanerach od razu zabrał się za Wideodrom i Martwą strefę, a w lata 90. wszedł kontrowersyjnym Nagim lunchem. W międzyczasie Pierre David, który był producentem Skanerów, najwyraźniej stwierdził, że nie zarzyna się złotonośnej kury, a historia mutantów-telepatów zasługuje na serię filmów. Pchnięto akcję kilkanaście lat do przodu i Scanners II: Nowy porządek dostali innych bohaterów i fabułę.
SKANERZY – David Cronenberg o mutantach
Skanerzy Davida Cronenberga to daleki, lepiej wykształcony krewny X-Menów. W obu historiach najważniejszy jest konflikt dwóch idei. Jedna strona chce pokojowego współistnienia ludzi i mutantów, a druga strona woli zaciekłą walki między nimi. O ile w X-Menach przesłanie dość szybko utonęło w morzu efektów specjalnych i pstrokatych kostiumów, o tyle w Skanerach uwydatniło się i zyskało na znaczeniu nawet po latach od premiery. No i jest tu najlepsza wybuchająca głowa w historii kina.
WYSOKA DZIEWCZYNA – recenzja filmu Kantemira Bałagowa
Wysoka dziewczyna jest rewersem klasycznie pojmowanego kina wojennego. Zamiast bohaterskich żołnierzy i łopoczących sztandarów są zmęczone sanitariuszki i brudne bandaże. W takim świecie żyją i pracują dwie główne bohaterki, młode dziewczyny, którym udało się przeżyć wojnę. Każda z nich wróciła z frontu z innymi bliznami.
RABID – recenzja filmu sióstr Soskich
Główna bohaterka Rabid, czyli Rose (Laura Vandervoort) pracuje w domu mody znanego projektanta Gunthera (Mackenzie Gray). Choć ładna i zdolna, jest zamknięta w sobie, przez co pada ofiarą żartów ze strony współpracowników. Wkrótce potem następuje wypadek, który bardzo okalecza twarz Rose. Trafia do szpitala, gdzie pod okiem doktora Keloida (Stephen McHattie) dochodzi do siebie. Jednak wraca do domu oszpecona, wręcz niepełnosprawna. Nie może ani mówić, ani normalnie jeść. Kiedy w internecie znajduje reklamę kliniki stosującej eksperymentalne metody leczenia, umawia się na wizytę.
Przychodnia doktora Cronenberga, czyli jak nie dać się chorobie
Choroby w filmach Davida Cronenberga pojawiają się prawie zawsze. Fizyczne zazwyczaj są skutkiem eksperymentu lub anomalii, a psychiczne wiążą się z traumą. To delikatne sprawy, w które Cronenberg wgryza się z chirurgiczną precyzją i analitycznym chłodem. Często jego bohaterowie są lekarzami lub naukowcami, a część akcji rozgrywa się w szpitalach lub klinikach. Myślę, że z takim dorobkiem Cronenberg mógłby firmować swoim nazwiskiem niejedną przychodnię, a wizyty u jego bohaterów-lekarzy byłyby niespotykanym doznaniem.
HAPPY FACE – recenzja filmu Alexandra Franchiego
Vanessa (Debbie Lynch-White) prowadzi grupę wsparcia dla osób z deformacjami. Zrzesza zarówno ludzi z wadami wrodzonymi, jak i ofiary chorób i wypadków. Jedynym oszustem w zespole jest nastoletni Stan (Robin L’Houmeau). Udaje, że ma zniekształconą twarz. Robi to, żeby przygotować się do opieki nad matką, która czeka na operację. Dość szybko zostaje zdemaskowany, ale zostaje w grupie, bo „przecież nie mogą go zdyskryminować za wygląd”. Każda kolejna sesja to konfrontacja bohaterów z ich lękami.
POTOMSTWO – najbardziej osobisty film Davida Cronenberga
Rodzice walczący między sobą o dziecko to u Davida Cronenberga szczególny wątek. Pod koniec lat 70. doświadczył podobnej sytuacji w swojej rodzinie. Jego pierwsza żona, Margaret Hindson, chciała wyjechać z Kanady i związać się z podejrzaną komuną w Kalifornii. Planowała zabrać ze sobą ich córkę Cassandrę. Cronenbergowi udało się odzyskać dziecko i rozwieść, a kolejny film – Potomstwo – wypełnił autobiograficznymi wspomnieniami z tamtego okresu. Nazywa go swoją wersją Sprawy Kramerów.
Rzeczy, których mogliście nie wiedzieć o WŚCIEKŁOŚCI
Po sukcesie debiutanckich Dreszczy David Cronenberg wyreżyserował Wściekłość – pierwszy stricte komercyjny film. Nakręcono go w Montrealu w zaledwie pięć tygodni za około pół miliona dolarów. Był to drugi z rzędu sukces Cronenberga, tym razem również za granicą. Z powstaniem Wściekłości wiąże się niejedna ciekawostka. Zwłaszcza patrząc z perspektywy czasu i późniejszych filmów Cronenberga.
MARTWA STREFA Stephena Kinga według Davida Cronenberga
Martwa strefa zaskakuje spokojem i stonowaniem. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że to produkcja Davida Cronenberga z lat 80., a więc z czasów jego najbardziej widowiskowych filmów science fiction. Zaledwie osiem miesięcy wcześniej premierę miał Wideodrom, ponure połączenie technothrillera z horrorem cielesnym o zgubnym wpływie telewizji, słynący z rozbudowanych efektów specjalnych. Tymczasem Martwa strefa to bardziej dramat psychologiczny z wyraźnym wątkiem niespełnionej miłości.