Serial Dead Ringers czerpie z trzech źródeł. Pierwsze i najważniejsze to książka Twins autorstwa Bari Wood i Jacka Geaslanda, wydana w 1977 roku. Drugie to film Davida Cronenberga Dead Ringers AKA Nierozłączni z 1988 roku. Trzecie źródło to współczesna rzeczywistość, w której ciąża jest traktowana jak stan chorobowy, opieka na porodówkach niewystarczająca, a szczegóły związane z przebiegiem ciąży i porodu nadal nie są wiedzą powszechną.
Serial DEAD RINGERS – skomplikowany, choć udany poród
Szczerość w ZBRODNIACH PRZYSZŁOŚCI przeraża najbardziej
David Cronenberg zjadł zęby na robieniu niewygodnych filmów. Oczywiście w dużej mierze przez formę, w której się rozsmakował i osiągnął mistrzostwo – czyli horror cielesny. Jest w tym szczery i bezkompromisowy tak samo, jak jego bohaterowie.
ZBRODNIE PRZYSZŁOŚCI – sztuka stała się ciałem
Matka zabijająca z zimną krwią swoje kilkuletnie dziecko i performer hodujący w ciele zmutowane narządy, które potem są publicznie wycinane. Tak zaczynają się Zbrodnie przyszłości Davida Cronenberga, a dokładnie pierwsze dziesięć minut.
POSSESSOR i TITANE – dwie twarze tej samej bogini
Jedna szlachtuje ludzi zawodowo, druga w wolnym czasie. Obie mają słabość do pogrzebacza, ale jedna woli nóż, a druga szpilkę do włosów. Pierwsza, trochę starsza, ma na imię Tasya (Andrea Riseborough), a druga Alexia (Agathe Rousseau). Nigdy się nie spotkały, ale ich życia mają zaskakująco wiele punktów wspólnych. Gdyby były siostrami, ich rodzicami byliby Brandon Cronenberg i Julia Ducournau. Tasya z Possessora i Alexia z Titane mają ze sobą wiele wspólnego. I za nic nie pasują do społecznych oczekiwań wobec nich. Nawet gdyby chciały.
Filmy Davida Cronenberga. Od czego zacząć, jeśli nie lubisz horrorów?
Ustalmy fakty. David Cronenberg nie jest tylko reżyserem horrorów. Przez ponad dwadzieścia lat żadnego nie wyreżyserował (1999-2022). Jego filmografia to na ten moment dwadzieścia pełnometrażowych tytułów, z czego tylko część ma cokolwiek wspólnego z horrorem. Zresztą ten gatunek nigdy nie był dla tego twórcy celem, a raczej środkiem wyrazu. Wczesne filmy Davida Cronenberga powstawały w takiej, a nie innej konwencji, bo formuła horroru pozwala na przemycenie treści zbyt mocnych dla innych gatunków. Zwłaszcza w Kanadzie, gdzie w latach 70. kino gatunkowe nie było zbyt rozwinięte. Realizując własne podejście do horroru, Cronenberg stawia najpierw na treść, potem na formę.
POSSESSOR – recenzja filmu Brandona Cronenberga
Possessor dostarcza wrażeń estetycznych na wysokim poziomie, a przy tym rozsmakowuje się w ultraprzemocy. Jest tak intensywna, że na jej widok Aleksowi z Mechanicznej pomarańczy zrobiłoby się słabo. Brandon Cronenberg w swoim drugim autorskim filmie poświęca dużo czasu na kryzysy tożsamości. Jak dużo można ich mieć, jak potrafią być skomplikowane. I choć to rasowe science fiction, czuć w nim wyrafinowany dramat psychologiczny.
Rzeczy, których mogliście nie wiedzieć o NAGIM LUNCHU
Nagi lunch Williama Burroughsa ma opinię książki niemożliwej do sfilmowania. Zdaniem Davida Cronenberga każda proza taka jest, bo kino i literatura to zupełnie inne media. Takie podejście daje zupełną wolność twórczą, bo zamiast kopiować, można wynaleźć, wymyślić na nowo. Filmowy Nagi lunch to połączenie wydarzeń z życia Burroughsa i fragmenty z kilku jego książek. To surrealistyczna wariacja na temat kreatywności pisarza. Film też powstawał w dość dziwnych okolicznościach i zmieniał się w ciekawy sposób.
Dlaczego ekranizacje komiksów potrzebują horroru cielesnego?
Kapitan Ameryka nosicielem kosmicznego pasożyta? Hulk pokryty guzami nowotworowymi? Kino superbohaterskie ciągle mutuje, ale formuła widowiska powoli zaczyna się wyczerpywać. Może przyszłość Marvela i DC to nie wyścig zbrojeń, a zwrot w kierunku innych gatunków. Było kolorowo, było patetycznie, chwilami było nawet mrocznie. Ale horror cielesny w komiksowym świecie trafia się sporadycznie, a przecież to gatunek najbliższy wszystkim mutantom i kosmitom.
VIDEODROME: DAYS OF O’BLIVION – recenzja książki
David Cronenberg ma tendencję do tworzenia ciekawych światów i zostawiania ich na pastwę losu. Wprawdzie Mucha i Skanerzy doczekali się kontynuacji, ale nakręcili je inni reżyserzy. Ich filmy poszerzają, ale jednocześnie spłycają uniwersum. Sam Cronenberg tylko raz zadeklarował, że mógłby nakręcić sequel Wschodnich obietnic, ale nic z tego nie wyszło. Tymczasem w 2016 roku prequela – tym razem literackiego, nie filmowego – doczekał się Wideodrom. Brytyjski pisarz Lee McGeorge w powieści Videodrome: Days of O’Blivion cofa się do czasów, kiedy profesor Brian O’Blivion i Barry Convex byli przyjaciółmi i wspólnikami.
CLIFTON HILL – recenzja filmu Alberta Shina
W dzieciństwie Abby (Tuppence Middleton) była świadkiem porwania. Dwadzieścia pięć lat później musi wrócić w rodzinne strony z powodu śmierci matki. Przy okazji traumatyczne wspomnienia odżywają. Do tego na miejscu czeka ją konfrontacja z oschłą siostrą Laure (Hannah Gross) i decyzja o sprzedaży odziedziczonego motelu. Abby postanawia spędzić czas w rodzinnych stronach na zbadaniu sprawy porwania sprzed lat. Pomaga jej Walter (David Cronenberg), podcaster i znawca specyfiki miasta oraz jego ponurych tajemnic.